Η ανθρωπότητα απροετοίμαστη, απέναντι στην πανδημία ξαφνιάζεται και πονά. Κυβερνήσεις που συχνά ασφυκτιούν και αδυνατούν να λάβουν αποφάσεις άμεσες, έγκαιρες και ουσιαστικές,  χάνονται στο αντιστάθμισμα πολιτικών και οικονομικών προτεραιοτήτων. Κάπου εκεί στις σκοτεινές πτυχές της οριακής κοινωνικής συνοχής, ο πυρήνας μας, η οικογένεια σχοινοβατεί και αγωνιά. Οι έγνοιες της ανεργίας, του βιοπορισμού, της αυτοεξαφάνισης μας κυριεύουν, αλλά περισσότερο και πάνω από όλα ανησυχούμε για το αύριο, για τα παιδιά μας. 

Η ορατή απειλή της ψυχικής και σωματικής υγείας παιδιών και εφήβων έχει οδηγήσει στην κινητοποίηση επιστημονικών ομάδων διαφορετικών ειδικοτήτων παγκοσμίως. Το ερευνητικό έργο, ξεκινώντας από κοινή ή παράλληλη αφετηρία δυστυχώς συγκλίνει στα συμπεράσματα του, σχεδόν σε σημείο ταύτισης. Τα παιδιά μας κινδυνεύουν καθώς τα μέτρα κοινωνικής απομόνωσης και σωματικής αδρανοποίησης έχουν επιφέρει δραματικές αλλαγές, οι οποίες είναι πιθανό να έχουν μόνιμες και μη αναστρέψιμες συνέπειες. 

• Μείωση 80% του χρόνου σωματικής δραστηριότητας ανά εβδομάδα κατά την διάρκεια της πανδημίας 
• Επαρκής σωματική δραστηριότητα μόνο το 17.7% των παιδιών 
• Ραγδαία αύξηση 283% (1730 λεπτά) ανά εβδομάδα του χρόνου που αφιερώνουν τα παιδιά μπροστά στην οθόνη υπολογιστή, τηλεόρασης ή κινητού 

Σημειώνει μελέτη που διεξήχθη σε δύο χρονικά σημεία πριν και μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας, στην Κίνα σε δείγμα 2470 παιδιών. Παρότι τα μέτρα εγκλεισμού και κοινωνικής απομόνωσης στην Κίνα υπήρξαν αυστηρά, τα μεγέθη μας δίνουν ένα ξεκάθαρο αναλογικό μέτρο στάθμισης.   

Μελέτη που δημοσιεύθηκε από Αμερικανούς επιστήμονες τον Σεπτέμβριο του 2020 με αφορμή το πρώτο κύμα της πανδημίας στις ΗΠΑ καταλήγει στα ακόλουθα συμπεράσματα:

• Οι βραχυπρόθεσμες αλλαγές στην σωματική δραστηριότητα και την καθιστική συμπεριφορά σε σύνδεση με τα μέτρα κατά της πανδημίας μπορεί να παγιωθούν μόνιμα, οδηγώντας σε αυξημένο κίνδυνο παχυσαρκίας, διαβήτη και καρδιαγγειακών παθήσεων στα παιδιά. 
• Οι στρατηγικές προγραμματισμού και πολιτικής πρέπει να προσανατολιστούν στην προώθηση της σωματικής άσκησης κατά τους επόμενους μήνες.

Συμπεράσματα μελέτης πανεπιστημίων της Μ. Βρετανίας αναφέρουν ότι παιδιά και έφηβοι είναι πιθανότερο να παρουσιάσουν υψηλά ποσοστά κατάθλιψης και άγχους κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος της αναγκαστικής απομόνωσης. Το κείμενο συνέχιζει αναφέροντας ότι “αυτό μπορεί να αυξηθεί καθώς συνεχίζεται η αναγκαστική απομόνωση. Οι κλινικές υπηρεσίες πρέπει να προσφέρουν προληπτική υποστήριξη και έγκαιρη παρέμβαση όπου είναι δυνατόν και να είναι προετοιμασμένες για αύξηση των προβλημάτων ψυχικής υγείας”.

Οι κίνδυνοι της πανδημίας δεν περιορίζονται στα προβεβλημένα στατιστικά μεγέθη της “πρώτης σελίδας”, αλλά έχουν ρίζες βαθιές και απειλούν το μέλλον μας. Οι φωνές μας πρέπει να πληθύνουν, πρέπει σαν κοινωνία να αναγνωρίσουμε τον κίνδυνο της αδρανοποίησης των παιδιών μας και να απαιτήσουμε έγκαιρη και ξεκάθαρη κυβερνητική μέριμνα, καθώς η λέξη αθλητισμός απουσιάζει σταθερά από τα ρεπορτάζ και τις εβδομαδιαίες εξαγγελίες. 

Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ανάλογα με την φάση της πανδημίας η μονοδιάστατη ακινητοποίηση των παιδιών μας μπροστά σε μία οθόνη για ώρες ατελείωτες, δεν μπορεί να είναι μία εύκολη άνευ όρων λύση. Στην εποχή του εγκλεισμού και των μεγάλων αστικών κέντρων πρέπει εμείς να διεκδικήσουμε την ομαλή σωματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών μας, αν οι κυβερνήσεις διστάζουν ή το αρνούνται. Λάθη και παραλείψεις μας δεν πρέπει να καθορίσουν τα παιδιά που έτυχε να μεγαλώνουν στα χρόνια της πανδημίας.

Οι προτάσεις για το πως θα γίνει αυτό υπάρχουν και ολοένα πληθαίνουν, τα αθλητικά σωματεία είναι έτοιμα ως υπεύθυνο μέρος να αναλάβουν τον ρόλο που τους αναλογεί. Το πρόβλημα είναι η ειλικρινής διάθεση για διάλογο, καθώς μοιάζει να μην θέλει κανείς να πάρει την ευθύνη σήμερα γιατί η απόφαση  “του αύριο” βαραίνει λιγότερο. 

 

Άνθης Αλέξανδρος 

Υπεύθυνος Ακαδημιών – South Basketball Academy 

Προπονητής Αναπτυξιακού Προγράμματος ΕΣΚΑΝΑ

Author: Άνθης Αλέξανδρος, Υπ. Ακαδημιών South BC Αλίμου

«Οι προπονητές της Fulham προσδιόρισαν την απειλή, καθόρισαν τις τακτικές ακολουθίες και υπαγόρευσαν τον ρυθμό, τον οποιο ανέμεναν να αγωνιστεί η ομάδα τους. Ήταν ένα δύσκολο ευρωπαϊκό τουρνουά, με την συμμετοχή της  Paris Saint-Germain, της Monaco, της Inter Milan, της Bayern Munich, της Anderlecht και της Feyenoord, αλλά το αποτέλεσμα κρίνεται θετικό. “

Με αυτή την παράγραφο ξεκινάει το 2ο κεφάλαιο ενός άκρως ενδιαφέροντος βιβλίου με τίτλο “Χωρίς Πείνα στον Παράδεισο: Οι Παίκτες. Το Ταξίδι. Το Όνειρο” του παγκοσμίου φήμης Άγγλου αθλητικογράφου Michael Calvin, το οποίο πραγματεύεται το μοντέλο ακαδημιών ποδοσφαίρου της Αγγλίας. 

Το κείμενο συνεχίζει : “Ο σχεδιασμός της απόδοσης τους ήταν άψογος, ο επαγγελματισμός τους θαυμάσιος. Ένα συστατικό που έλειπε, η δέουσα οπτική, με την οποία τους εφοδίασαν οι ιθύνοντες κατά τον έλεγχο δωματίων την πρώτη νύχτα μακριά στη Γαλλία. Δύο από τους παίκτες έχουν ένα αρκουδάκι στο μαξιλάρι τους. Ένα τρίτο κοιμόταν σε μια πάνα. “

«Σε τελική ανάλυση, ήταν μόλις 9 ετών!»

 

Είναι ένας ατέρμονος αγώνας των ενηλίκων προς τον βυθό, για να κάνουμε περισσότερα, σε μικρότερες ηλικίες, όλα στο όνομα της «προετοιμασίας των μικρών αθλητών για το επόμενο επίπεδο». Δυστυχώς όμως, προσπαθώντας να τα «προετοιμάσουμε για το επόμενο επίπεδο», συχνά απλώς αναπαράγουμε το σωματικό, γνωστικό και ψυχολογικό φορτίο που αντιμετωπίζουν οι ενήλικες σε αυτό το επίπεδο. Και ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό – Τα παιδιά δεν είναι μικροί ενήλικες!

Εξετάζοντας την διάσταση της ηθικής πίσω από την διαχείριση των παιδιών ως επαγγελματίες – ενήλικες, το ακόλουθο κείμενο ξεχωρίζει δημιουργώντας έντονα συναισθήματα.

Dr. Richard Bailey καθηγητής Φυσικής Αγωγής , μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Επιστήμης Αθλητισμού και Φυσικής Αγωγής, στη Γερμανία:

«Είναι απολύτως βέβαιο, ωστόσο, ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των «ταλαντούχων» παικτών καταλήγουν να εγκαταλείπονται από το σύστημα. Στην πραγματικότητα, σχεδόν όλοι τους. Είναι επίσης σαφές, νομίζω, ότι οι διαδικασίες που χρησιμοποιούνται για τον προσδιορισμό των παιδιών ως ταλαντούχων είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμες, συχνά μπερδεύουν την πρώιμη ωρίμανση και τη σωματική διάπλαση με πιθανή ικανότητα. Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι πολλά μικρά παιδιά στρατολογούνται από ομάδες με την ψεύτικη υπόσχεση της δόξας και του πρωταθλητισμού. Παρ ‘όλα αυτά, μεγάλος αριθμός παιδιών ακολουθεί την στρατολόγηση των “υπερ-ομάδων”, συχνά με τη συγκατάθεση των υπερβολικά πρόθυμων γονέων, ενώ αποθαρρύνονται από το να παίξουν άλλα αθλήματα, αφιερώνουν τεράστιες ποσότητες χρόνου και ενέργειας στην προπόνηση τους από μικρή ηλικία, ενδεχομένως εις βάρος της εκπαίδευσης, της υγείας και της κοινωνικής τους ανάπτυξης. Εδώ υπεισέρχονται τα ηθικά ζητήματα. “

Ο John Ο Sullivan, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, προπονητής μικρών ηλικιών, συγγραφέας και πρωτοστάτης του κινήματος changingthegame παραθέτει μία ενδιαφέρουσα ιστορία αφύπνισης. 

“Παρακολουθώντας  πρόσφατα ένα βίντεο της NASA, επιστήμονες και μηχανικοί με ενθουσιασμό γιόρτασαν την προσεδάφιση του σκάφους στον πλανήτη Άρη. Αυτή ήταν μια επένδυση πολλών δεκαετιών, πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, με τεράστιες συνέπειες σε περίπτωση αποτυχίας. Και αναρωτήθηκα, σε αυτούς τους επιστήμονες όταν ήταν μικροί, τους αγρίεψε ο καθηγητής μαθηματικών της τρίτης τάξης, τους φόβισε για να μάθουν τους πίνακες πολλαπλασιασμού τους, γιατί κάποια μέρα μπορεί να είναι ένας από τους 0,01% που θα συμμετέχουν σε αποστολή της NASA για προσεδάφιση σε  άλλο πλανήτη. 

Φυσικά και όχι. Κάθισαν σε παιδικά θρανία και έκαναν μαθήματα και δραστηριότητες κατάλληλες για την ηλικία τους σε κατάλληλο περιβάλλον για να χτίσουν τα θεμέλια για την εκμάθηση προηγμένων μαθηματικών δεξιοτήτων αργότερα και να αναπτύξουν μια αγάπη για τα μαθηματικά και την επιστήμη που τελικά τους οδήγησε στη NASA.”

Όσοι βρισκόμαστε μέσα στον αθλητισμό οφείλουμε να προσέξουμε ! Δεν αναπτύσσουμε πρωταθλητές αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν την παιδική τους ηλικία. Τα παιδιά θα είναι 10 χρονών μόνο μία φορά στη ζωή τους και ανεξάρτητα από τις ικανότητες και την προοπτική τους, η ωριμότητα, το μυαλό και οι ανάγκες τους εφάπτονται με την ηλικία τους. 

Παρά τις αλλεπάλληλες συνειδητοποιήσεις, δυστυχώς όλο και πιο συχνά συναντάμε φαινομενα όπως τα ακόλουθα:

• Τα παιδιά προπονούνται σε περιβάλλοντα με επίκεντρο τις ανάγκες των ενηλίκων.
• Ο ανταγωνισμός, το κυνήγι της νίκης και οι συνεπακόλουθες στρατηγικές πρωτοστατούν σε λάθος ηλικίες.
• Το Πανελλήνιο scouting εντεκάχρονων και δωδεκάχρονων «ταλαντούχων» παιδιών και η απόρριψη των «μη ταλαντούχων» παρά τις ισχυρές πλέον αποδείξεις ότι τα μοντέλα αναγνώρισης ταλέντων πρέπει να επαναπροσδιοριστούν, υφίσταται σταθερά. 

 

Ήρθε η ώρα να σταθούμε απέναντι στην πρακτική αντιμετώπισης των παιδιών ως μικρούς επαγγελματίες – ενήλικες, εάν πραγματικά ενδιαφερόμαστε για τη σωματική, συναισθηματική, ψυχολογική και προσωπική τους ανάπτυξη.

Πρέπει περισσότερο από ποτέ να αποκτήσουμε ένα κοινό πλαίσιο, μία κοινή κουλτούρα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, την οποία θα μοιράζονται γονείς, προπονητές, αθλητές και παράγοντες και θα προστατεύει το μέλλον των παιδιών μας. 

Τα επιστημονικά εργαλεία είναι διαθέσιμα, ενώ πλέον γνωρίζουμε τα οφέλη της εφαρμογής τους μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Αυτό που απομένει είναι η βούληση…

___________________________________________________

 

Σχετικά άρθρα 

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΑΘΛΗΤΩΝ – ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ (Α’ ΜΕΡΟΣ)

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΑΘΛΗΤΩΝ – ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ (Β’ ΜΕΡΟΣ)

 

πηγή: changingthegame